Stanowisko dokumentacyjne „Lessy Winnej Góry” położone jest na obszarze Wzgórz Trzebnickich, które są mezoregionem Wału Trzebnickiego. Wzgórza Trzebnickie oddzielają od siebie dwa obszary nizinne: Równinę Wrocławską i Oleśnicką na południu oraz Kotlinę Żmigrodzką z doliną Baryczy na północy. Od zachodu ograniczone są Wysoczyzną Rościsławicką, Obniżeniem Ścinawskim oraz Wzgórzami Wińskimi, a od wschodu Wzgórzami Twardogórskimi. Wzgórza Trzebnickie ciągną się równoleżnikowym pasem o długości ok. 50 km i szerokości 5-10 km. Najwyższe wzniesienie osiągają na Farnej Górze k. Trzebnicy (256m n.p.m).
Jak wspomniano, wzgórza Trzebnickie są częścią Wału Trzebnickiego, który jest równoleżnikowym pasmem wzniesień o dł. ok. 200 km i wysokości względnej 100 – 150 m. Należą do niego również Wzniesienia Żarskie, Wzgórza Dalkowskie, Twardogórskie i Ostrzeszowskie oraz Obniżenie Ścinawskie.
Na obszarze Wzgórz Trzebnickich przeważa cyrkulacja zachodnia, co powoduje zwiększoną częstość polarno-morskich mas powietrza w ciągu całego roku.
W chłodnej części roku pojawiają się masy arktyczne, a w ciepłej masy zwrotnikowe. Charakterystyczna dla Wzgórz Trzebnickich jest duża rozmaitość i zmienność sytuacji pogodowych, zarówno z dnia na dzień jak i z roku na rok. Zaznacza się przewaga cyklonalnych sytuacji pogodowych nad antycyklonalnymi, przy czym dysproporcja ta jest mniejsza latem, a wyraźnie większa zimą. Zdecydowanie najczęstszy jest wiatr zachodni. W chłodnej części roku zwiększa się udział wiatru południowo-zachodniego, a w ciepłej – północno-zachodniego. Najchłodniejszym miesiącem jest styczeń (-1oC do –3oC), a najcieplejszym lipiec (+17oC do +19oC). Średnia roczna temperatura powietrza wykazuje zmienność od +7oC do +9oC. Opady atmosferyczne wynoszą przeciętnie 550-600 mm. Na wzniesieniach Wału Trzebnickiego wzrastają do 650 mm. Największe sumy opadów charakterystyczne są dla lata (ok. 200 mm), a szczególnie dla lipca. Najmniejsze opady występują zimą. Pokrywa śnieżna pojawia się każdej zimy, lecz ma różną miąższość i długotrwałość. Charakterystyczny jest jej kilkakrotny zanik w ciągu zimy, co niekorzystnie wpływa na wegetację roślin, a także na zdrowie ludzi. W obrębie Wzgórz Trzebnickich stoki eksponowane na S, SE i SW odznaczają się szczególnie korzystnymi warunkami radiacyjnymi i termicznymi. Z kolei stoki eksponowane ku W i NW otrzymują więcej opadów atmosferycznych i narażone są na silniejszy wiatr. Obniżenia między wzniesieniami, szczególnie te o przebiegu południkowym, znajdują się w tzw. cieniu wiatrowym. Są bardziej zaciszne, ale przy pogodzie wyżowej słabo przewietrzane, co predystynuje je do powstawania zastoisk chłodnego powietrza i zwiększa możliwość wystąpienia przymrozków.
Sieć hydrograficzna w okolicach Trzebnicy charakteryzuje się brakiem większych rzek. Niewielkie cieki, które tu występują, należą do dorzecza Odry. Wzgórza Trzebnickie pełnią rolę wododziału, z którego wody odprowadzane są do dwóch dopływów Odry – w kierunku południowym do zlewni Widawy, a ku północy do zlewni Baryczy. Poziom wód gruntowych jest zróżnicowany i uzależniony od rodzaju gruntu i morfologii terenu. W wyższych partiach Wzgórz, w obrębie utworów lessowych, pierwszy poziom wód gruntowych występuje nawet na głębokości 14,5m.
Według geobotanicznego podziału Polski obszar gminy Trzebnica leży w Dziale Brandenbursko-Wielkopolskim, Krainie Południowo-Łużyckiej (Podkrainie Wschodniej). Roślinność Wzgórz Trzebnickich jest urozmaicona ze względu na zróżnicowanie morfologiczne i topoklimatyczne. Przez teren Wzgórz Trzebnickich przechodzą granice zasięgowe kilku gatunków roślin. W Gminie Trzebnica przeważają siedliska borowe, stanowiące 85% powierzchni zalesionej. Dominującym gatunkiem jest sosna. Lasy występują w odosobnionych, mniejszych fragmentach. Na Wzgórzach Trzebnickich, w granicach miasta, znajduje się las bukowy. W niedalekim sąsiedztwie Trzebnicy utworzono rezerwat „Las Bukowy w Skarszynie”, który obejmuje niewysokie wzniesienia porośnięte dwoma zespołami leśnymi – kwaśną buczyną niżową oraz grądem z udziałem starych buków i dębów. Dobrze nasłonecznione stoki Wzgórz o ekspozycji południowej, południowo-wschodniej i południowo-zachodniej są wykorzystywane pod uprawy sadownicze i warzywnicze.
Wzgórza Trzebnickie zamieszkuje wiele gatunków zwierząt. Duże ssaki są reprezentowane głównie przez sarny i dziki. Wśród gatunków chronionych na uwagę zasługują: gronostaj, łasica łaska, jeż zachodni, ryjówka aksamitna, ryjówka malutka, rzęsorek rzeczek oraz nietoperze. Obserwuje się tutaj ok. 90 gatunków ptaków chronionych, w tym 23 gatunki rzadkie lub występujące w pojedynczych parach, np. bociany czarny i biały, remiz, brzegówka, kruk i łabędź niemy. Można tu również spotkać żerujące ptaki drapieżne, m.in. myszołowa zwyczajnego, jastrzębia gołębiarza, błotniaka stawowego i dzięcioły – średniego, czarnego i zielonego. Wśród owadów jest kilka gatunków chronionych chrząszczy oraz trzmieli. W strumieniach występuje 8 gatunków ryb, w tym pstrąg potokowy.
Południowe stoki odznaczają się szczególnie korzystnymi warunkami radiacyjnymi i termicznymi, stąd ich powszechne wykorzystanie pod uprawy sadownicze.
Na Wzgórzach Trzebnickich, w granicach miasta, znajduje się las bukowy.
Niektóre z zamieszkujących obszar Wgórz Trzebnickich rzadkie oraz chronione okazy zwierząt. Od lewej - Gronostaj, Dzięcioł Zielony oraz Trzmiel.
Farna Góra (265 mnpm.) - najwyższe wzniesienie Wzgórz Trzebnickich. Znajduje się na nim Radiowy Ośrodek Nadawczy.
Bocian Czarny, jeden z rzadkich gatunków, które okresowo można zobaczyć na terenie Wzgórz Trzebnickich.
