Gminę Trzebnica zamieszkuje około 22 tysiące mieszkańców, gmina zajmuje powierzchnię 200,19 km2. W skład Gminy Trzebnica wchodzi 41 sołectw.
Ciemna Góra (258,3 m n.p.m.) jest najwyższym wzniesieniem Wzgórz Trzebnickich. Swą nazwę dostała od porastających ją ciemnych lasów, które z daleka wyróżniają na tle innych, z reguły wylesionych wzgórz.
Marcinowo to nieduża wieś położona malowniczo nad brzegiem Włóknicy, u podnóża Pasma Północnego. Z historycznych przekazów wiemy, że we wsi już pod koniec XII wieku mieszkała służba księcia Bolesława I Wysokiego, ojca Henryka Brodatego.
Malczów swą historią sięga 1251 roku, kiedy to wspominany jest folwark należący do dóbr cysterek trzebnickich.
Cerekwica jest jedną z najstarszych wsi w regionie. Jej założycielem był Berthold i powstała prawdopodobnie w XI wieku. Ważnym w historii osady okazał się rok 1137, kiedy to z bliżej nieznanych powodów książę Władysław II przeniósł prawa osady targowej z Trzebnicy właśnie do Cerekwicy.
Kuźniczysko zostało założone na przełomie XV/XVI wieku, a nazwa miejscowości nawiązuje do tradycji hutniczych, z czasów, gdy żelazo pozyskiwano z tzw. rudy darniowej, kopanej na okolicznych łąkach. Rudę wykorzystywano również w budownictwie, wiele budynków w regionie zbudowanych zostało z jej wykorzystaniem, a to dlatego, że ma dobre własności wentylacyjne i pozwala na w miarę stałą wilgoć w obrębie domu. Ciekawostką jest, że dawniej miejscowość nosiła nazwę: Polnisch Hammer.
Najciekawszym zabytkiem Kuźniczyska jest z pewnością drewniany kościół ewangelicki, zbudowany w XVIII wieku (ok. 1764). Niektóre źródła podają, że jest budowlą bliźniaczą do drewnianego kościoła w niedalekim Złotowie.
Ścieżka edukacyjna Stawy Rybne Skoroszów ma 3 km długości i na jej przejście należy przeznaczyć ok. półtorej godziny. Poprowadzona została pomiędzy kilkoma stawami, które są wykorzystywane do hodowli ryb, ale które jednocześnie są obszarem występowania wielu ciekawych gatunków ptaków i ssaków. Zachowując się odpowiednio, można zobaczyć różne gatunki kaczek (m.in. łyskę i krzyżówkę), perkozy, łabędzie, żurawie, długodziobe bekasy kszyki i wiele innych zwierząt, w tym objętych ochroną gatunkową.
Brzezie to nieduża wieś, której początki sięgają XIII wieku (w źródłach znajdujemy pierwszą wzmiankę pod rokiem 1224 i wówczas miejscowość nazywana była Berice). Była to wtedy wieś książęca, ale w 1250 roku kupiły ją trzebnickie cysterki, w rękach których pozostawała do 1810 roku. Niewiele zachowało się z dawnych budynków gospodarczych tutejszego folwarku, ruiną stał się także młyn wodny działający kiedyś we wsi.
Niemiecka nazwa obecnych Koczurek brzmiała Kotzerke.
Komorówko położone było kiedyś w pobliżu stawów, w których hodowano ryby dla potrzeb trzebnickich cysterek. Rozległe akweny znajdowały się na zachód od wsi i jedyną po nich pozostałością są słabo już dzisiaj widoczne w terenie groble, m.in. na terenie Komorówka. Komorowska grobla jest ciekawa także z powodu rosnących na niej okazałych pomnikowych dębów.
Od XIII wieku tereny, na których położone jest dzisiaj Koniowo, należały do klasztoru trzebnickiego. Rozciągały się tu wówczas gęste lasy z małymi osadami, których mieszkańcy zajmowali się pracą w lesie i pozyskiwaniem dóbr na pańskie (w tym wypadku zakonne) stoły. Koniowo wywodzi się właśnie z takiej osady, a zachowane w źródłach nazwy miejscowości w brzmieniu Woskowa (lub Waskowa) sugerują, że jej mieszkańcy zajmowali się bartnictwem i dostarczali miód oraz wosk.
Pierwsza świątynia na terenie wsi powstała już w 1623 roku, ale zniszczała. Obecna pochodzi z 2. połowy XVIII wieku i również służyła ewangelikom, co jest o tyle ciekawe (odnosi się to również do wielu innych miejscowości w okolicy), że Koniowo należało w tym czasie do katolickiego, przecież, klasztoru. Przy kościele zobaczyć można drewnianą, wolno stojącą dzwonnicę.
Z ciekawostek przyrodniczych trzeba wspomnieć o użytku ekologicznym Żurawia Łąka, znajdującym się mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Domanowicami a Brzykowem (po prawej stronie drogi). Nie bez powodu żuraw występuje w jego nazwie, jako że jest to miejsce żerowania tych ptaków.
Brochocin – tu znajduje się barokowy pałac, przebudowany w wieku XIX. Zrujnowany dzisiaj pałac, który nie tak dawno był wykorzystywany m.in. jako wiejski klub, stoi na skraju wsi, od strony Trzebnicy. XVIII-wieczna budowla otoczona jest pozostałościami parku krajobrazowego z romantycznie umiejscowionym stawem. Ciekawym i ładnym obiektem w Brochocinie jest również budynek stacji kolejowej. To tutaj w 2005 roku kręcone były sceny do dramatu psychologicznego „Stacja Mirsk” Roberta Wrzoska.
W roku 1718 roku, z inicjatywy miejscowego pastora, w Głuchowie otwarty został sierociniec oraz dom dla wdów, w którym stawiano na edukację młodych wychowanków, mogącą umożliwić im studiowanie na wyższych uczelniach. Pomysł ten nie spodobał się trzebnickiemu konwentowi, który, widząc w tym przedsięwzięciu konkurencję dla własnej działalności i groźbę szerzenia się religii protestanckiej, złożył skargę do cesarza Karola VI, a ten nakazał zamknięcie obu placówek.
Wewnątrz Kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego w Głuchowie Górnym znaleźć można tablicę upamiętniającą Albrechta von Kessela, niemieckiego antyfaszysty, dyplomaty urodzonego w Głuchowie Górnym, którego działania w czasie II wojny światowej, jak i po jej zakończeniu, nacechowane były troską o wizerunek Niemiec. Kessel był współtwórcą (razem z m.in. Willy Brandtem) idei niemieckiego otwarcia się na Wschód.
Nieduży las na północny wschód od Głuchowa Górnego kryje kolejną wojskową tajemnicę regionu. To właśnie tutaj znajdował się zapasowy bunkier łączności sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego.Podziemny bunkier zbudowano na wypadek zniszczenia Wrocławia w czasie III wojny światowej. Nie był to bunkier przeciwatomowy, jednak zapewniał schronienie i możliwość kontynuowania ewentualnych działań wojennych wrocławskiemu dowództwu. Pomieszczenia użytkowe bunkra znajdują się 15 m pod ziemią, na powierzchni możemy zobaczyć jedynie niepozorne wejście i wyjście awaryjne oraz szyby wentylacyjne. Bunkier znajduje się na terenie dawnej jednostki Wojsk Łączności Układu Warszawskiego, a o jego istnieniu wiedziało niewielu oficerów.
Na jednym z budynków gospodarczych w Głuchowie Górnym możemy jednak zobaczyć pogięte śmigło samolotu i datę "2.9.1939".
Skarszyn to duża wieś (mieszka tutaj ponad 600 osób) o niezwykle barwnej i ciekawej historii. Jej początki sięgają połowy XIII wieku i już wtedy posiadała ona słowiańską nazwę: Scarsin. Złote lata nastały w XVIII wieku, gdy w 1714 roku odkryte zostały źródła wody mineralnej, wykorzystywane później w powstałym we wsi niedużym, ale popularnym wśród kuracjuszy uzdrowisku. Przybywali tutaj zwłaszcza przedstawiciele szlachty i bogatego mieszczaństwa wrocławskiego. Kariera uzdrowiska była krótka, bowiem zainicjowana została przez właścicielkę okolicznych dóbr, hrabinę Marię von Reuss i zakończyła się wraz z jej śmiercią, w 1776 roku. Przy głównym placu we wsi zachowały się budynki ze śladami dawnej świetności Skarszyna: neoklasycystyczny pałac właścicieli (zbudowany w 1820 roku) oraz dawne oficyny pałacowe.
Rezerwat Las Bukowy w Skarszynie został powołany w 1980 roku na powierzchni 23,7 ha w celu ochrony naturalnego lasu bukowego, stanowiącego swoistą enklawę wśród pól.
Kościół MB Nieustającej Pomocy w Masłowie zbudowany został przez protestantów w 1592 roku i był przez nich użytkowany do 1947 roku.
