Sołectwo Świątniki położone jest w Gminie Trzebnica i zajmuje powierzchnię około 241,46 ha.
We wsi znajdują się domy mieszkalne i gospodarcze z końca XIX w i początku XX wieku. Warto również zauważyć, że na terenie miejscowości występuje czyściec prosty, który należy do gatunku rzadko występujących roślin, objętych ścisłą ochroną.
Świątniki stanowią niedużą wieś, o układzie tzw. wielodrożnicy o luźnej zabudowie, powstająca wzdłuż kilku ciągów komunikacyjnych (ulic), ale o nieregularnym kształcie. Miejscowość otoczona jest polami uprawnymi. Lokalna przyroda potrafi przyciągnąć wielu spacerowiczów i osoby, jako że wieś położona jest na obszarze świątnickiej części Wzgórz Trzebnickich, i wędrując przez jej obszar dojść można do Lasu Bukowego.
Świątniki nie posiadają zachowanych obiektów dziedzictwa kulturowego regionu pochodzących z poprzednich epok.
Teren wsi nie jest objęty strefami ochrony konserwatorskiej. Jednak miejscowość na swoim obszarze posiada kilka charakterystycznych obiektów pochodzących z przełomu XIX i XX wieku: domy mieszkalne, zabudowa gospodarcza, obory i stodoły.
Oprócz tego na trasie prowadzącej do Świątnik znajduje się ostaniec tzn. wzniesienie powstałe w wyniku procesów wietrzenia i erozji.
W 2014r. Wieś wzbogaciła się o nowy plac zabaw, który jest dobrą alternatywą dla: dzieci, młodzieży, jak i osób starszych.
Liczba mieszkańców – 225 (na dzień 30.06.2024)
Sołtys – Łukasz Bojakowski
Ślady osadnictwa sięgają epoki kamienia. Odkryto także pozostałości średniowiecznej osady. Nazwa tej miejscowości w ciągu wieków ewaluowała, zaczynając od: Sanctuarii (1218), Schwantniky (1236), Swentnik i Schwentnik (1400), Schwantnig (1410), Schwundnig (1785 i 1803), Schwundnig Groß (1830) i dalej do 1945 r., potem – Świątniki.
Miano wsi jest pochodzenia słowiańskiego i oznacza wieś służebną, zamieszkałą przez sługi kościele. Wywodzi się od słowa świątnik – sługa kościelny pilnujący i sprzątający kościół, dzwoniący w czasie uroczystości kościelnych.
Tereny obecnej wsi Świątniki w I połowie XII w. należały do Piotra Włostowica, wielmoży śląskiego, i wchodziły w skład Trebnichy – klucza dóbr skupionych wokół Trzebnicy. W latach 30. XII w. Włostowic ufundował opactwo św. Wincentego na wrocławskim Ołbinie i uposażył je m.in. połową dóbr Trebnicha, w tym obszarem obecnych Świątnik. Możliwe, że od tego czasu mieszkańcy wsi mieli obowiązek wykonywać powinności sług kościelnych, czyli świątników. Zapotrzebowanie na tego rodzaju służby było wówczas duże, ponieważ rosła sieć fundacji kościelnych oraz liczba kościołów wrocławskich. W 1146 r. Władysław II Wygnaniec scalił dobra trzebnickie – nabył na drodze zamiany połowę Trebnichy od klasztoru na Ołbinie, a drugą połowę skonfiskował Włostowicowi i połączył je. Scalona Trebnicha stała się własnością książęcą. W latach 1203-1218 Henryk Brodaty, wnuk Wygnańca, tworząc podstawy bytu swojej fundacji klasztoru cysterek w Trzebnicy, nadał mu również wieś Świątniki. Potwierdza to dokument z 1218 r., który mówi: o wbiciu kamienia granicznego tam, gdzie płynie potok między sanctuariis naprzeciwko Trzebnicy, a dobrami biskupstwa wrocławskiego.
Wieś rządziła się prawem polskim. W 1410 r. klasztor miał tu 5 gospodarstw, od których pobierał czynsze. Swoje dobra – dwa gospodarstwa, mieli tutaj również dzwonnicy z Wrocławia. Wśród nich to: Closeno z 1355 r. i Johann Sobolka z 1400 r. Ten ostatni sprzedał swoje gospodarstwo za 5 marek.
Nowożytne dzieje wsi, według dostępnej literatury przedmiotu są mało znane. Z dokumentu z 1803 r. wynika, że klasztor posiadał tu folwark. Istniało także sołectwo. Po kasacji opactwa cysterskiego w 1810 r., dobra klasztorne zostały skonfiskowane. W ciągu XIX w. powstała duża własność gminna, z której w XX w. utworzono przez parcelację i sprzedaż kilka mniejszych własności ziemskich. Od 1888 r. funkcjonowały tu tzw. wolne dobra.
Świątniki to niewielka wioska o układzie wielodrożnym, w której był wiatrak i kuźnia. W 1895 r. liczyła 16 zagród, w których żyły 102 osoby, a w 1905 r. w 17 domostwach mieszkało już tylko 85 ludzi. Wieś gospodarowała na 237 ha ziemi. Oprócz tego istniały jeszcze majątki właścicieli ziemskich, które liczyły 50 ha gruntu. Jednak ich wielkość ulegała zmianie i w 1937 r. w ich posiadaniu było już 204 ha ziemi. Liczba ludności wsi od 1905 r. wzrosła. W 1939 r. liczyła 128 mieszkańców. Spośród mieszkańców wsi odnotowano nazwisko Petera Augusta, ur. w 1840 r. w Świątnikach, uczestnika wojny niemiecko-duńskiej w 1864 r., który w lipcu tego roku utonął podczas kąpieli.
Dzieje mieszkańców Sulisławic i Świątnik zostały przerwane przełomowymi wydarzeniami 1945 roku. Śląsk wrócił w granice Polski, natomiast ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Do tych wiosek przybyli polscy osadnicy. Tak zaczęła się tworzyć, w całkowicie zmienionych realiach polityczno–ustrojowych, nowa społeczność tych wiosek, która dopisuje dalszy ciąg historii swoich „Małych ojczyzn”.
