Godne uwagi obiekty znajdujące się we wsi to m. in. zespół budynków kościelnych z Kościołem poewangelickim pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego, cmentarz przykościelny z nagrobkami z 2 połowy XIV wieku. Na zachód od wsi znajduje się cmentarz ewangelicki datowany na około 1850 r. We wsi znajdują się zabudowania zespołu pałacowo-folwarcznego z 2 połowy XIX i początku XX wieku, a wśród nich dawny pałac, pawilon ogrodowy, z parkiem pałacowym, domy mieszkalne z zabudowaniami gospodarczymi, chlewnią, oborą, bramą wjazdową. Na uwagę zasługuje między innymi jeden z domów mieszkalnych – dawniej dom opieki i szkoła dla chłopców z 1870 r. oraz liczne domy mieszkalne z początku XX wieku. W ścianie jednego z zabudowań na początku z II wojny światowej wmurowano część śmigła niemieckiego samolotu myśliwskiego zestrzelonego przez polskich lotników w dniu 2 września 1939 roku. W Głuchowie znajdowało się supertajne Centrum Dowodzenia Układu Warszawskiego, z bunkrem 15 m pod ziemią. Ciekawostką jest, że na terenie miejscowości występują dęby szypułkowe, z których 2 to pomniki przyrody.
Dawne nazwy miejscowości: Gluchowo – 1218, Gluchów – 1283, Gluchovo – 1376, Glauchow – 1415, Glauchaw – 1424, Glawche – 1429, Ober Glauche – 1753-1945, Głuchów Górny.
Etymologia nazwy wsi: Nazwa wsi utworzona od przymiotnika głuchy, charakteryzującego topograficzne własności terenu, lub dzierżawa od imienia założyciela wsi – Głucha.
Historia wsi i dóbr:
Głuchów należący na początku XIII w. do dóbr książęcych został przeniesiony na prawo niemieckie w r. 1283. Utworzono wówczas sołectwo oraz 3 – łanowy folwark. W r. 1376 istniał we wsi kościół parafialny należący do archiprezbiteriatu trzebnickiego. Od czasu wydzielenia się z obrębu Głuchowa nowej wsi o nazwie Głuchów Mały, Dolny, pozostała, główna część wsi uzyskała nazwę Głuchów Górny. W latach 1718-22 założono tu zespół sierocińca i szkoły, zamknięty z rozkazu cesarza w r. 17127. W XVIII i XIX w. we wsi znajdowało się kilka gospodarstw kmiecych i ponad dwadzieścia zagrodniczych, co też rzutowało na skromność zabudowy wsi. Po pożarze miejscowości w r. 1853, który pochłonął większą jej część, odbudowa trwała 4 lata. Mimo tego, że Głuchów Górny był wsią rozległą i siedzibą parafii, nie miał rozwiniętej i licznej warstwy kmieci, w związku z czym był ekonomicznie zależny od dominium.
Książęce dobra i folwark zostały w r. 1283 nadane książęcemu dworzaninowi Wenzeslausowi i funkcjonowały na prawie polskim. W późniejszym czasie włości te zostały podzielone na dwie części, w związku z czym powstały dwa folwarki. Przy polnym folwarku wykształciła się druga miejscowość Głuchów Dolny. W Głuchowie Górnym w XVI w. wymieniono jeden folwark, a w latach 1785-1803 – dwa z dwiema siedzibami. Możliwe, że ten drugi folwark znajdował się naprzeciw kościoła i należał do dóbr parafialnych. Do końca XV w. dobra w Głuchowie nadawane były jako lenno. Później należały do następujących osób i rodzin: Solkowscy – 2 poł. XV w., v. Luck. Luckaw – 1505, v. Tzcassel, Lessel – 1524, v. Luck – 1537, 1541, Petzke – 1530, Wurrs – 1547, v. Kottwitz – przed 1646, v. Kessel – 1646 – 1945.
Stary dwór istniejący jeszcze ok. r. 1664 był niereprezentacyjnym budynkiem o konstrukcji szkieletowej i o zwartej bryle, nakrytej wysokim dachem czterospadowym. Tym samym stylistycznie nawiązywał do XVII- - wiecznego, śląskiego, tradycyjnego budownictwa. Został zastąpiony po r. 1864 przez nowy pałac wzniesiony w stylu neoklasycyzmu i przebudowany na początku XX w.. Park zakładany już w pocz. XIX w. urządzono w latach ok. 1870-1940. Ok. r. 1864 stary, grożący zawaleniem folwark wyburzono i założono nowy, obecny na nowym miejscu. Systematycznie ulegał on rozbudowie zgodnie z intensyfikacją gospodarki rolnej w dobrach, która nastąpiła szczególnie po r. 1887. Wpłynęła ona również na okazałość zabudowy folwarku powstałej w latach 1870 – 1900. W r. 1376 wzmiankowano plebana kościoła w Głuchowie. W l. 1540-1546 kościół ten przejęli protestanci. W r. 1568 erygowali przy nim parafię. Stary, zapewne drewniany kościół zastąpiono w r. 1569 nowym, chyba też z nietrwałego materiały, gdyż dwukrotnie niszczał w czasie wojny trzydziestoletniej. Kościół ten rozbudowany w r. 1706 był budynkiem o konstrukcji szkieletowej, z podobnie zbudowaną wieżą. Poddany renowacjom w latach 1768 i 1845, spłonął w r. 1853 i został zastąpiony przez obecny kościół, który odnowiono w r. 1913. Obecnie jest to rzymsko – katolicki kościół pw. Podwyższenia Krzyża, filarny, związany z parafią w Łozinie. Dom parafialny nr 36 wzniesiono w r. 1856 i również odnowiono w 1913r.. Nowy cmentarz parafialny funkcjonował już przed r. 1848.
Sierociniec i dom dla wdów połączony ze szkołą mogącą przygotować do uniwersyteckich studiów założono w l. 1718 – 22 z inicjatywy pastora Nietschkego, absolwenta uczelni w Halle. Było to wówczas na Śląsku jedyne tego rodzaju przedsięwzięcie. Na skutek skarg trzebnickiego konwentu obawiającego się szerzenia wyznania protestanckiego cesarz Karol VI nakazał zamknięcie sierocińca i szkoły. Zespół sierocińca składał się z budynków o konstrukcji szkieletowej, z dwukondygnacyjnego domu mieszkalnego, trzykondygnacyjnej szkoły oraz jednokondygnacyjnego budynku gospodarczego mieszczącego jadalnię. Tylko ten funkcjonował1727 r. jako schronisko dla przyjezdnych. Później włączony do gospodarstwa zagrodniczego istniał jeszcze w 1827 r. w 1853 r. pozostałości starego założenia strawił ogień. Tradycja sierocińca zachowana w XIX w. przez mieszkańców wsi zaowocowała wzniesieniem na miejscu starego założenia nowego pozostającego pod patronatem kościoła, zakładu opieki dla chłopców – Knaben – Retungshaus. Główny budynek mieszkalno – szkolny powstał w 1870 r.
Układ przestrzenny wsi:
Wieś – pierwotnie owalnica z dużym nawisem, później zabudowanym, połączona z nową wschodnią częścią wsi o układzie ulicowym, przekształcona przez 1750 r. na wielodrożnicę. W połowie XVIII w. na nawisu w zachodniej części Głuchowa, tzw. dolnej – kościół, na obszarze wschodniej parafii wsi tzw. górnej – folwark. Wzdłuż głównej wiejskiej drogi oraz przez teren nawsia przepływał potok. W latach 1750 – 1826 nawsie zredukowano tworząc w jego zachodniej części nowe nawsie założone na planie wydłużonego prostokąta, którego bok stanowiła od południa główna wiejska droga. Przy jej nowym odcinku wytyczonym na miejscu dawnego nawsia znalazł się kościół oraz skupiła się zabudowa wsi. Mimo zmiany układu przestrzennego Głuchowa na wielodrożny, siedlisko zachowało do 1826 r. zarys typowy dla siedliska z układu ulicowego. W latach 1887 – 1962 siedlisko – nieregularne, obecnie ograniczone do kompleksu działek budowlanych. Obecny zasadniczy układ dróg na terenie wsi, ukształtowany w larach 1750 – 1826. Zabudowa wsi nigdy nie tworzyła i teraz nie tworzy typowych układów przestrzennych.
Na terenie wsi znajdują się obecnie: zespół kościelny, kompleks internatu oraz na zachód od wsi – cmentarz.
Usytuowany pierwotnie na zachodnim skraju nawsia, później przy głównej wiejskiej ulicy zespół kościelny składa się obecnie z kościoła otoczonego nieużytkowanym cmentarzem, założonym na planie owalu oraz z domu parafialnego wzniesionego na działce sąsiadującej od wschodu. Cmentarz obrzeżnie obsadzono lipami, klonami i Robinami akacjowymi. Kościół – jedyna dominanta wysokościowa na terenie wsi, szczególnie widoczna od zachodu. Drugi wyodrębniający się na obszarze Głuchowa zespół, usytuowany blisko skrzyżowania głównych dróg – to kompleks internatu o szkoły dla chłopców, założony na sposób pałacowy, w podkowę, wyodrębniający się gabarytem z zabudowy wsi.
Z zespołu pałacowo – parkowego założonego w północno – wschodniej części Głuchowa w architektonicznym obrazie wsi wyeksponowany jest rozległy folwark oraz park. Dawny, XVIII-wieczny folwark usytuowany w 1864 r. został zastąpiony przez nowy, założony na południowy wschód od niego, później rozbudowany i w całości zachowany. Po wyburzeniu starego folwarku ukształtowano przed pałacem nowy podjazd i ogród ozdobny z koliście wytyczonymi ścieżkami. Parka pałacowy istniejący już w 1864 r., zawierający się w końcu XIX w., wraz z sadem, na terenie o zarysie prostokąta zachował się obecnie częściowo w starych granicach. Parkowy drzewostan skupiony został na niewielkim terenie na północ od pałacu i wydzielał założoną przed nim nieregularna polanę oraz akcentował granicę założenia. Obecnie z założenia wyłączony jest sad sąsiadujący z parkiem od zachodu. Na terenie parku występuje: modrzew europejski, świerk pospolity, sosna wejmutka, klon pospolity, klon jawor, klon srebrzysty, kasztanowiec biały, grab pospolity, buk pospolity odm. purpurowa, jesion wyniosły, platan klonolistny, dąb szypułkowy, dąb czerwony, dąb błotny, Robina akacjowa, wierzba odm. zwisająca, lipa drobnolistna.
Liczba mieszkańców – 390 (na dzień 30.06.2024)
Sołtys – Kamil Chorzępa