W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego. W okolicznych lasach Droszowa znaleziono rzadko występującą roślinę Listerę jajowatą, której gatunek objęty jest ścisłą ochroną. Ciekawostką jest, iż na terenach miejscowości występuje objęty ścisłą ochroną trzmielojad, należący do rzadkich okazów ptaków. Warto również zauważyć, że na terenie miejscowości występuje lipa drobnolistna, która jest pomnikiem przyrody.
Liczba mieszkańców – 97 (na dzień 30.06.2024)
Sołtys – Ewelina Turlej - Szyjka
Nazwa wsi wywodzi się od imienia Drosz, Drogosław lub od śląskiego nazwiska Drosz. Nazwa miejscowa pojawiła się w dokumentach na początku XIII w. i w ciągu wieków jej pisownia ulegała zmianie: Drossouvo (1208) Drosehow (1224), Drosevo (1256), Brosevo (1267), Drossow (1297, 1341), Droschov (1300, 1410), Droschaw (1465), Droschen (1718-1945), po 1945 r. – Droszów. Droszów był wsią książęca, usytuowaną przy drodze z Trzebnicy do Obornik Śląskich. W latach 1300-1410 wieś kupiły mniszki trzebnickie i przeniosły ją na prawo niemieckie. Chłopi otrzymali po 1 łanie, a sołtys 2 łany gruntu (½ łana wolne od czynszu, a 1½ oczynszowane). Sołectwo było dziedziczne. W 1465 r. sołtys Stefan, zapisał sołectwo w spadku w równych częściach swojej żonie Annie i dzieciom. Wieś płaciła dziesięcinę w markach kościołowi św. Piotra w Trzebnicy oraz czynsz, także w markach trzebnickim cysterkom. Około roku 1718 klasztor trzebnicki prowadził na terenie wsi działalność gospodarczą. W latach 1753-1837 we wsi istniały 4 gospodarstwa kmiece i parę zagrodniczych. Byli też chałupnicy. Razem zagrodników i chałupników było 9. Kmiecie byli dziedzicznymi właścicielami ziemi. Z czasem we wsi pojawili się nowi osadnicy. Chłopi, którzy otrzymywali grunt pod zagrodę z małym ogrodem, zwani byli zagrodnikami. Natomiast biedniejsi osadnicy, którzy mogli wybudować sobie tylko dom (chałupę) bez posiadania ogrodu – określani byli chałupnikami. Istniała jeszcze grupa osób, która nie posiadała domu – otrzymywała lokum w domu kmiecia i dla niego pracowała, ich zwano komornikami. Gospodarstwa kmiece pod koniec XIX w. uzyskały status dóbr chłopskich. W Droszowie majątki te należały m.in. do barona von Obernitz (1876) oraz rodzin: Giesel (1898) i Rude (1898-1930). Obok wsi, istniały także dobra rycerskie. Ziemie te nie wchodziły w skład wsi, ale przyjmowały wspólną nazwę ze wsią. W 1297 r. książę Henryk głogowski, sprzedał 12 wolnych łanów Walterowi i Mikołajowi de Pomerio. W majątku tym urządzono folwark. W 1341 r. Jan z Trzebnicy, kolejny właściciel tych dóbr, sprzedał je trzebnickim cysterkom. Nabyte włości klasztor przekazał proboszczom trzebnickiego kościoła p.w. św. Piotra, jako uzupełnienie dóbr parafialnych. W XVI w. posiadłości w Droszowie weszły w skład dominium trzebnickiego kościoła ewangelickiego. W XVIII w. dawny folwark przestał istnieć. Od końca XIX w. do lat trzydziestych XX w. kościelna własność ziemska była rozparcelowywana i wydzierżawiana. W 1930 r. dobra te dzierżawiło 17 najemców. Obecnie pamiątką, która świadczy o przynależności posiadłości droszowskich do parafii św. Piotra w Trzebnicy, jest nazwa szczytu „Farna Góra” (257 m n.p.m.) inaczej „Parafialna Góra”. To drugie co do wysokości wzniesienie Wzgórz Trzebnickich, znajduje się za Trzebnicą, przy drodze do Obornik Śląskich. Na terenie Droszowa był również folwark sołtysi, przekształcony latach 1750-1825, związany od 1905 do1909 r. z wolnym sołectwem (dawnym dziedzicznym sołectwem), które w latach 1909-1930 miało status wolnych dóbr, a w latach 30-tych XX w. stało się samodzielnymi posiadłościami ziemskimi. Dobra te należały do rodzin: Rohde (1905), Rapke (1909), Holters (1921-1937). W 1922 r. majątek ten liczył 175 ha. Należał do niego także folwark, park i dwór, który usytuowany był na wschodnim krańcu wsi.
Wieś była niewielką owalnicą, która w XIX w. przekształciła się w ulicówkę. Jej zabudowa była skromna. W 1895 r. w 12 domach żyło 103 mieszkańców. Gospodarowali oni na 250 ha ziemi. We wsi był wiatrak, cegielnia i gospoda i szkoła. W 1941 r. mieszkało w niej 108 osób.
