We wsi znajduje się kościół filialny pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy z XVII wieku wpisany do rejestru zabytków, dawny cmentarz parafialny datowany na 1592r. z kaplicą grobową z połowy XIX wieku oraz domy z początku XX wieku.
Po ewangelicki Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy, to renesansowy budynek, który został wzniesiony w 1592 r., a następnie poważnie przebudowany w XVIII w. Obiekt ten posiada dwunawowy korpus z wydłużonym prezbiterium, które zakończone jest trójbocznie. Od strony zachodniej znajduje się wieżyczka, która zwieńczona jest cebulastym hełmem z latarnią. Ponadto, na ścianach budynku znajdują się nagrobki z lat 1585-1652.Dach Kościoła został wyremontowany za pomocą wspólnych środków Masłowa oraz trzech innych okolicznych miejscowości: Ligota Trzebnicka, Kałowice, oraz Jaszyce. Konieczne są jednak dalsze prace modernizacyjne w tym obiekcie (planowana jest odnowa wewnętrznej elewacji Kościoła). Ponadto, na terenie miejscowości znajduje się park, w którym są ruiny dawnego pałacu. Na uwagę zasługują również mieszczące się tam ruiny dawnego Mauzoleum, zbudowanego z rudy darniowej.
Największym atutem Masłowa jest posiadanie pięknych lasów, które co roku przyciągają rzesze okolicznych grzybiarzy oraz dostarczają atrakcyjne możliwości dla wycieczek pieszych lub też rowerowych. Miejscowość otoczona jest skupiskami leśnymi zarówno w części zachodniej, jak i wschodniej. Na obszarze wsi występują drzewa zarejestrowane jako pomniki przyrody, takie jak Kasztanowiec zwyczajny oraz Topola czarna. W 2011r. powstał plac zabaw, który jest nowym miejscem integracji, oraz zabaw.
Liczba mieszkańców – 372 (na dzień 30.06.2024)
Sołtys – Jolanta Kot
Ślady osadnictwa w Masłowie sięgają okresu kultury łużyckiej. Bogate znaleziska urn na cmentarzysku ciałopalnym na masłowskim wzgórzu, Töppelberg (Wzgórze Popielnic – urn) sprawiło, że w XVI w. rozwinęło się naukowe zainteresowanie tymi glinianymi naczyniami. Przykładem jest list z 1544 r. wrocławskiego mieszczanina Georga Ubera do medyka Andreasa Aurifabera, w którym nadawca informuje o odkryciu pogańskich urn. Ściągały one do Masłowa wielu wybitnych uczonych. O masłowskich urnach pisali: Nicolaus Henelius (Mikołaj Henel) w „Silesiographii” z 1612 r., którą tworzył na dworze Nicolasa Rehdigera w Strzeszowie, Jacob Schickfus, Georg Thebesius i Leonard David Hermann, pastor i archeolog z Masłowa. Ukoronowaniem wieloletniej pracy badawczej pastora był kompleksowy opis okolic Masłowa, który został wydany w 1711 r. pod tytułem „Maslographia”. W dziele tym opisał i zilustrował znaleziska prehistoryczne, zwierzęta, rośliny i minerały z terenów rodzinnej miejscowości. Poza „Maslographią”, pastor opublikował szereg innych prac, m.in. opis źródeł kwaśnej wody w Skarszynie oraz, wraz z Danielem Sinapiusem, pastorem z Łoziny, opracowali pierwszą mapę księstwa oleśnickiego. W uznaniu zasług dla nauki, w roku 1725 przyjęty został w poczet członków Königlichen Preussischen Sozietät der Wissenschaften.
Dzięki odkryciom i badaniom Hermanna, Masłów zyskał miano kolebki prehistorii śląskiej, a Leonard Dawid Hermann – pastor rodem z Masłowa, tytuł pierwszego śląskiego archeologa. Odkrycia archeologiczne w Masłowie wskazują, że Töppelberg był nie tylko pogańskim miejscem pochówku zmarłych, ale także miejscem kultu.
Nazwa wsi w źródłach pisanych pojawiła się stosunkowo późno, bo w XIV w.: Maβlaw, Maslow (1364, 1390, 1402, 1406, 1412, 1471), Marsel (1765, 1830) i później, do 1945 r. Potem – Masłów.
Pochodzenie nazwy nie jest jednoznaczne. Część badaczy uważa, że pochodzi od imienia własnego Maslo lub też Masław. Natomiast inni wywodzą ją od słowa „masło”, tłumacząc na niemiecki „Butterort”, od Butter, co znaczy masło.
Wieś wyodrębniła się z obszaru leśnego jako dobra lub folwark. Nigdy nie była lokowana na prawie niemieckim. W 1364 r. jej właścicielem był Pakosław von Festenberg, który sprzedał cysterkom trzebnickim prawo do 2 marek czynszu rocznego z Masłowa. Natomiast dziesięciny należały do biskupa wrocławskiego. W latach 1390-1471 wieś stała się własnością książąt oleśnickich. Bogate w zwierzęta lasy masłowskie służyły panom na Oleśnicy do polowań na grubego zwierza. Po zniszczeniu zamku myśliwskiego książąt oleśnickich w Trzebnicy, atrakcyjność polowań zmalała. W tych lasach zaczęto wypasać trzodę chlewną.
W 1471 r. Konrad X Biały podarował folwark w Masłowie z ogrodami i młynem, Georgowi von Falckenhaynowi, swemu poddanemu, w nagrodę za wierną służbę i pożyczkę 500 guldenów wraz z prawem do polowań, prawem do niższego i wyższego sądownictwa oraz dziedzicznego spadku. Jednak nie trwało to długo, bo w 1492 r. odkupił folwark i przekazał go Hansowi Schlichtingowi. W 1495 r. jako właściciel figuruje wymieniony już Georg von Falckenhayn, a w 1505 r., jego cztery córki i zięciowie: Nikolau Loos, Hans von Strachwitz, Gutry Christoph von Seidlitz i Nicolaus Fleischmann. W 1538 r. Christoph von Seidlitz sprzedał dobra von Kittlitzowi, a ten rodzinie von Dohna. Otto von Dohna, ożeniony z Katarzyną von Riedel, przekazał majątek swemu drugiemu synowi Otto von Dohna. W 1589 r. właścicielem dóbr został Ecke von Kreckwitz i Lunken. Następnie jego syn Hans von Ecke von Kreckwitz (1643-1675), potem Ecke Friedrich von Kreckwitz (1675-1742). Dalej Johan Otto von Köckritz (1742-1796), po nim, jego córka Helena Elizabeth, po mężu von Kloch de Kornitz i Bestwin (1796-1810). Potem ustanowiono kuratorium von Steina (1839-1846), który reprezentował interesy wdowy po Leopoldzie oraz ich trojga dzieci: Gustawa Ottona von Kloch, Karla Wilhelma Ferdynanda i Henrietty. Po uzyskaniu pełnoletniości właścicielem został Gustaw Otto von Kloch (1846-1850). Następni właściciele to: Adolph Langner (1850-1851), Heinrich Bogdan Hugo von Reichanbach-Schönwald (1851-1857), Alina Helene Bethusy-Huc, z domu von Gaffron (1857-1869). W 1869 r. majątek przeszedł w ręce rodziny von Rothkirch i Panthen: do 1902 r. – Friedricha von Rothkirch i Panthen, dalej Kurta von Rothkirch i Panthen (1902-1930), Olivii Louise von Rothkirch i Panthen (1930-1937) i wreszcie na jej syna Thilo von Rothkirch i Panthen – do 1945 r.
Majątek masłowski w latach 1886-1945 r., z niewielkimi zmianami, liczył 366 ha i zatrudniał w pierwszej połowie XX w. około 130 ludzi.
Od XV w. siedzibą właścicieli dóbr był zamek, potem pałac, który w latach 1706-1708 zbudował Ecke Friedrich von Kreckwitz. W XIX w. należał on do barona Kloch, następnie hrabiego Bethusy-Hue, a od 1869 był własnością rodziny Rothkirch i Panthen.
Dziś po pałacu w Masłowie nie pozostał najmniejszy ślad.
Za sprawą właścicieli dóbr masłowskich we wsi zbudowano kościół ewangelicki, obecnie filialny, p.w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy, należący do parafii w Cerekwicy, który ufundowała hrabina Katarzyna von Dohna, a budował go do 1592 r. jej syn, Otto von Dohna. Świątynia początkowo szachulcowa w stylu renesansowym, po 1707 r. została powiększona i przemurowana oraz zaopatrzona w masywną wieżę, zwieńczoną cebulastym hełmem z latarnią. Ambonę ufundował w 1702 r. Friedrich von Kreckwitz. Na uwagę zasługują piękne epitafia wykonane z piaskowca, które upamiętniają członków rodu fundatorki i właścicieli Masłowa oraz okolicznej szlachty. Pochodzą one z lat 1585-1652. Obok kościoła znajduje się niewielki cmentarz, a na nim zachowana ruina byłego neogotyckiego mauzoleum z XIX w. Ta kaplica grobowa należała do rodziny von Koch. Kościół służył protestantom do 1947 r., następnie został opuszczony i zdewastowany. Dopiero w 1964 r. przejęli go i wyremontowali katolicy.
Masłów jeszcze w XIX w. był dużą wsią o układzie wielodrożnym z kościołem położonym na niewielkim wzniesieniu przy skrzyżowaniu dróg. Droga do kościoła i folwarku była wybrukowana. W parku są jeszcze do dzisiaj ślady fosy otaczającej ruiny pałacu. We wsi był młyn, wiatrak, browar - gorzelnia, cegielnia, prasa parowa oraz bażanciarnia. Była również szkoła. Uczniem tamtejszej szkoły protestanckiej był Jerzy Schlag – syn chłopa z Komorowa, późniejszy pastor, słynny w XVIII w. miłośnik i krzewiciel języka polskiego na Śląsku, autor i wydawca podręczników do nauki języka polskiego i polskich książek religijnych. Do tej szkoły uczęszczał także Leonard David Hermann, wspomniany wyżej pastor i archeolog.
Wieś liczyła około 300 mieszkańców, którzy żyli w około 60 domach i gospodarowali na 78 ha ziemi. W 1933 r. wszystkich mieszkańców Masłowa (we wsi i w majątku) było 401, podobnie w 1939 r.
Dzieje mieszkańców Masłowa zostały przerwane przełomowymi wydarzeniami 1945 roku. Śląsk wrócił w granice Polski, natomiast ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Do tych wiosek przybyli polscy osadnicy. Tak zaczęła się tworzyć, w całkowicie zmienionych realiach polityczno – ustrojowych, nowa społeczność tych wiosek, która dopisuje dalszy ciąg historii swoich „Małych ojczyzn”. Obecni mieszkańcy Masłowa mają szczęście, bowiem posiadają także milczących świadków burzliwej przeszłości – epitafia, płyty nagrobne, budowle sakralne, zabytki budownictwa. Wszystkie one odzwierciedlają bogatą historię współczesnego Masłowa i wskazują, że ich „Mała ojczyzna”, to unikalne miejsce.
