W miejscowości znajdują się: cmentarz przykościelny z nagrobkami i krzyżami nagrobnymi, park dworski z 2 poł. XIII wieku oraz domy mieszkalne z końca XIX w i początku XX wieku. W okolicznych stawach występuje należący do rzadkości okaz pstrąga potokowego. Warto również zauważyć, że na terenie miejscowości występuje lipa drobnolistna, która jest pomnikiem przyrody.
Liczba mieszkańców – 131 (na dzień 30.06.2024)
Sołtys – Anna Jakubiszyn-Przybyłka
Na terenie wsi znajdują się trzy bardzo cenne, o dużej wartości naukowej stanowiska archeologiczne: cmentarzysko ciałopalne z okresu kultury łużyckiej, grodzisko średniowieczne i osada hutnicza, które poświadczają prehistoryczne dzieje Masłowca.
Pierwotna nazwa wioski: Dambrowa, Dombrowe jest pochodzenia słowiańskiego i wywodzi się od wyrazu „dąb” (tu: las dębowy, dąbrowa). Jej nazwa przez wieki ewaluowała: Dammer Dambrov (1288), Dambrowe (1290), Dombraw i Dammer (1473), Dombrowe Malischhammer (1785), Dombrowe i Hammer Maβlisch (1830), Hammer Maβlisch (1845), Maβlischhammer od 1876 do 1945, potem Masłowiec.
Masłowiec to dawna wieś książęca. Wymieniona po raz pierwszy 11 stycznia 1288 r. w dyplomie księcia wrocławskiego, Henryka IV Probusa z okazji fundacji kolegiaty św. Krzyża we Wrocławiu. Książę przekazał na jej rzecz dziesięciny z Masłowca. Wieś została lokowana na prawie niemieckim, lecz nie wiadomo kiedy.
Pierwsza informacja o sołectwie pochodzi z 1473 r. Sołtys posiadał 3 łany ziemi z prawem wypasu 300 owiec i pobierał 1/3 kar sądowych. Sądownictwo wyższe należało do księcia. Był też zwolniony ze świadczeń na rzecz władcy. Miał za to obowiązek przekazywać księciu rokrocznie 3 marki na św. Michała (29 września) i 1½ marki na św. Walpurgi (1 maja). W tym samym roku, synowie sołtysa Hansa z Dombrowy: Mikołaj, Hans i Mathes sprzedali sołectwo za 44 marek Nikelowi Köpielowi. Do wsi należał też folwark, a także las bogaty w zwierzynę, który nadal pozostał w rękach księcia. Książęta oleśniccy często w nim polowali. Dziesięcinę na rzecz biskupstwa wieś dawała proboszczowi z Cerkwicy.
W czasach nowożytnych folwark w Masłowcu często zmieniał swoich właścicieli. W1591 r. Otto von Dohna z Masłowa sprzedał go Georgowi Schroeiberowi, od 1607 r. właścicielką dóbr była Catharina, wdowa po Gottfriedzie Uebelacherze, w 1639 r. nabył go Friedrich von Hessen und Stein, następnie dobra te należały do Anny von Saliasch z domu von Seidlitz, a od początku lat 60. XVII w. do Nicolausa von Kottulinsky und Jeltsch. Potem objęła je wdowa po nim, Anna Isolde (1683). Dalej kolejno nabywali je: Christian Friedrich von Stock (1700), Gottfried Ferdinand von Wolfsburs (1701), jego córka Helene Charlotte (1728), rodzina von Natzmerach (1737), i dalej: Ernst Sylvius von Prittwitz, von Hangel (1763), Andreas Ludwig von Richthofen (1790), Ernst Siegmund Heinrich von Johnaton (1791), von Reichenbach-Goschütz (1799) i krótko von Salisch z Jaszyc, po nim Benno Joseph von Adersfeld (1802), dalej Johann Friedrich Nitsche (1822), Johann Heinrich Zinder (1833), Carl Fischer (1839), Heinrich Puschmann (1850), wdowa po nim (1853), jej najstarszy syn Rudolf Puschmann (1860), który sprzedał częściowo sparcelowarie dobra (186 ha) Juliusowi Hoffmannowi. W 1876 r. właścicielem dóbr zosta Maximilian Huhnke, następnie Heinrich Olsen (1891), Karl Lehmann (1894), Hans Sechel (1912), a od 1917 do ok. 1937 r. był własnością Fritza Bache, kiedy to 108 hektarowy majątek został ostatecznie podzielony.
Wieś miała charakter ulicówki. Pośrodku wsi znajdował się duży folwark z założeniem parkowym i pałacem. W parku znajdował się pagórek otoczony groblą. Za parkiem rozciągały się stawy hodowlane. W latach 40 XIX w. we wsi było 49 zagród, w których żyło 298 mieszkańców. Gospodarstwa chłopskie posiadały łącznie 326 ha ziemi. We wsi był młyn, folusz, wiatrak, kuźnia wyrobów miedzianych, prasa. Była też szkoła i gospoda. 100 lat później, liczba ludności uległa minimalnej zmianie: w 1933 wynosiła 284 osoby, a w 1939 roku, 289. Pałac nie zachował się, został zniszczony pod koniec II wojny światowej.
Przedwojenne dzieje mieszkańców Małuszyna i Masłowca zostały przerwane wydarzeniami 1945 roku. Śląsk wrócił w granice Polski, natomiast ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Ich miejsce zajęli polscy osadnicy. Tak zaczęła się kształtować, w całkowicie zmienionych realiach polityczno – ustrojowych, nowa społeczność tych wiosek, która dopisuje dalszy ciąg dziejów swojej „Małej ojczyzny”.
