W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wrocławskiego, w skład pozostałości po zespole pałacowo-folwarcznym wchodzą pałac z XVIII wieku w stylu barokowym, częściowo zatartym przez przebudowę w XIX oraz zniszczenia w 1945, oficyna mieszkalna, spichlerz i park pałacowy z XIX wieku. Budynki zespołu nadają się do kapitalnego remontu. Z początku XIX wieku pochodzą także zabudowania budynku stacji, wagi oraz budynku gospodarczego wchodzącego w skład nieczynnego zespołu stacji PKP. Ciekawostką jest, iż na terenie miejscowości występują choinka kanadyjska oraz magnolia pośrednia, które są pomnikami przyrody.
Liczba mieszkańców – 187 (na dzień 30.06.2024)
Sołtys – Karolina Bisikiewicz
W czasie badań archeologicznych odkryto tu ślad osadnictwa z epoki kamienia i osadę z wczesnego średniowiecza. Nazwę wsi wywodzi się od imion: Broch, Bronisław, Proch albo od słów brok, broczyć. Pojawiła się ona w 1203 r. przy opisie położenia kamieni granicznych ujazdu trzebnickiego. Potem jej pisownia ulegała zmianie: Brochotino (1203), Brcchocino (1204), Brocotino (1215), Brokotschino (1235), Brococzino (1267), Broccoczino (1312), Brokoczyn (1398), Brochozen (1410), Brockendorf (1666), Brukotschine (1743), Brokotschine (1885-1937), Moltketal (1937-1945), po 1945 r., Brochocin.
Wieś graniczącą z dobrami fundowanego przez Henryka Brodatego klasztoru cysterek, książę pozyskał na drodze zamiany. Część Brochocina nadał w 1203 r. trzebnickim mniszkom. W następnym roku osiedlił w niej na prawie polskim 12 „gości”. Według Urbarza z 1410 r. poddani klasztoru zobowiązani byli do składania danin w naturze: 5 gospodarstw miało dawać: beczkę słodu do warzenia piwa, 6 miar ziarna (2 żyta, 2 pszenicy, 2 owsa) 3 stosy drewna i dziesięcinę polową. Każdy gospodarz miał też dać m.in.: 8 kurczaków, 12 jaj, a 10 mendel zajęcy.
Na terenie drugiej, książęcej części Brochocina powstały dobra i folwark. Początkowo miał w niej swoje uposażenie także dzwonnik biskupi kościoła wrocławskiego. W 1321 r. właściciel folwarku, trzebnicki mieszczanin Ticzko, wraz z żoną Bertradą, podarowali połowę folwarku i 1 łan zakupiony od syna cysterkom trzebnickim. W XVI w. podległe księciu dobra stanowiły już jedną całość i należały w latach 1530-1541 do rodziny von Mutschelnitz, potem kolejno do: rodu von Leutsch – 1617, von Kassel – 1705, von Salich – 1726, von Riemberg – 1779, von Helmrich – 1830, Seydel – 1845, Jentsch – 1876 i od 1914-1937 r. do Frombergów. Na terenie majątku około 1541 r. powstała siedziba rycerska, która została ostatecznie przebudowana w latach 1860-1880 w stylu łączącym elementy neoklasycyzmu i stylu arkadowego, które otoczono parkiem. Obecnie pałac jest zrujnowany.
We wsi był wiatrak, browar, olejarnia oraz gospoda i szkoła. Na przełomie XIX i XX w. mieszkało w niej 118 mieszkańców, którzy żyli w 16 domach i gospodarowali na 23 ha gruntu. Po 1 kwietnia 1939 r. wieś liczyła już 537 ludzi, ponieważ do Brochocina włączono dwie wioski, Taczów Wielki i Taczów Mały. Ważnym wydarzeniem dla brochocinian była zmiana nazwy wsi na Moltketal (28. 01. 1937 r.),wprowadzona dla uczczenia legendarnego marszałka pruskiego Helmuta Moltke. Mieszkańcy wsi postawili mu również pomnik i jego imieniem nazwali te miejscowe wzgórze (220 m npm) – Moltke Höhe.
Dzieje przedwojenne tych wiosek dopisują teraz ich spadkobiercy, polscy osadnicy i ich potomkowie, którzy uznają je już, za swoje Małe Ojczyzny.
